بی مهری و کم لطفی گریبان "آشوراده" را نیز گرفت

جزیره آشوراده که شاهد اتفاقات مهم تاریخی در دوره های گوناگون بوده و از ظرفیت بکر و کم نظیر گردشگری و اقتصادی برخوردار است، در این سال ها از روزهای شکوفایی و اوج خود فاصله گرفته و با غم غربت و انزوا دست و پنجه نرم می کند.
جزیره ای کوچک در یک گوشه از پهنه آبی تالاب میانکاله با فاصله اندک از ساحل خزر انگار سرنوشتی گره خورده با نزاع، سرخوردگی، مهاجرت و نامهربانی دارد.
از همان سال های خیلی دور که پس از حمله مغول به ایران، پناهگاه سلطان محمد خوارزمشاه شد و نامدارترین پادشاه سلسله خوارزمشاهیان را تا مرگ همراهی کرد تا دوران صفویه و تاخت و تاز پادشاهان این سلسله برای شکار و تحمل چکمه های سربازان روس در دوران جنگ جهانی دوم و اشغال این جزیره، آشوراده همواره پیوندی ناگسستنی با بحران و سختی داشته و دارد.
تنها قطعه خشکی پهنه آبی دریای خزر در ایران سده‌های گذشته با حفر کانال از توده اصلی خشکی خود جدا افتاد و انگار این انزوا و تنهایی باید بخشی از سرنوشت این جزیره باقی بماند.
سرزمینی با ظرفیت های بکر و کم مانند که 43 سال قبل جزو نخستین مناطق زیست کره جهان معرفی و به عنوان یکی از تالاب‌های مهم دنیا در کنوانسیون جهانی رامسر ثبت شد؛ از مدت ها پیش چشم انتظار توجهی اندک یا زیرساختی ابتدایی برای بهره مندی در راه رسیدن به توسعه و شکوفایی است.
پوشش گیاهی متنوع، بوته‌ زارهای تمشک، درختان انار ترش، زیستگاه حیواناتی چون شغال، روباه، خرگوش، ماهی، قرقاول، کبک و پرندگان دریایی، گراز و نوعی اسب وحشی، فقط جاذبه های طبیعی و زیست محیطی این جزیره است.
برخورداری از قابلیت تولید خاویار، روی دیگر اهمیت این جزیره مهجور مانده است که تا چند دهه قبل با ساکنان بومی و همزیستی مسالمت آمیز آنها با طبیعت و دریا، میزبان حداقل هزار سکنه بود.
جمعیتی که پس از بالا آمدن آب دریا در دهه 70 جزیره را با امکاناتی مانند پاسگاه ژاندارمری، شرکت تعاونی روستایی، مدرسه، مسجد، دامداری و بسیاری ابنیه های دیگر ترک کردند تا خاک مرگ باز هم در سطح آشوراده پراکنده شود.
در سال های اخیر توجه به آشوراده به حرف مشترک همه مسوولان استان گلستان تبدیل شده و آن ها می کوشند با ارایه طرح های گوناگون، حیات را بار دیگر به این جزیره برگردانند اما ظاهر ماجرا چیز دیگری را نشان می دهد.
آخرین مجموعه تصاویر علی اصغر قزلسفلو عکاس ایرنا از آشوراده بیانگر آن است جزیره به کمک فوری احتیاج دارد و عزمی فراتر از وعده های پشت تریبون برای جان بخشیدن به آن احتیاج است.
عزمی که اگر به تاریخ سپرده شود نتیجه ای جز طولانی تر شدن روزهای انزوای آشوراده نخواهد داشت؛ اتفاقی که البته برای این جزیره تازگی ندارد.